Rene's Notepad

Dit voorjaar las ik “Kerk aan de keukentafel” van Hans Groeneboer. Leuk en goed boekje met een discussie over kerk-zijn in deze tijd (en volgens mij niet een pleidooi voor de huisgemeente, zoals ik ergens in een recensie las). Volgens mij breekt Groeneboer een lans voor het op meer menselijke wijze invullen van kerk-zijn en dat hoeft helemaal niet beperkt te blijven tot de huisgemeente.

Iets later las ik “Kerk als water” van Pete Ward. Helemaal in dezelfde straat als het boekje van Hans Groeneboer. Pete Ward wisselt in z’n boek praktische en ideeën-hoofdstukken af met theologische hoofdstukken. Ook erg leuk en boeiend om een goede onderbouwing te zien.

“Kerk aan de keukentafel” is mijn favoriete verwoording als het gaat om nieuwe vormen van kerk-zijn. Een vriend van mij heeft het dan over “Laat het feest zijn in de huizen”, ook geen onbekende spreuk. Hoe je het ook noemt, feit is dat steeds meer christenen ofwel bewust weer aan het kerken zijn, ofwel bewust ophouden met kerken om een meer sprekende kerk-vorm op te zoeken / op te richten. Kijk voor de grap even naar de volgende cijfers:


(Afkomstig van Andrew Jones' George Barna's Revolution)

Nu gaat dit over de US of A, maar ik stel me zo voor dat deze trend vast niet beperkt blijft of is tot Amerika. Ook in Nederland kennen we (gelukkig) deze ontwikkelingen. Netwerken als In de Huizen en Het Netwerk doen dienst als informatiebron en "backbone" voor nieuwe kerkvormen. Goede zaak!

Maar waarom eigen nieuwe kerkvormen? Ik ben absoluut niet degene die daar een allesverklarend antwoord op kan geven, maar ik kan natuurlijk wel vertellen wat mijn motivatie is...

Ik zou zo heel erg graag God meer zien in ons dagelijks leven. Vergetende hetgeen achter mij ligt (tradities, vormen, in bedekte termen spreken over God en zijn invloed in ons leven, preken aanhoren in plaats van er zelf deel van uit te maken, "lekker zingen", amper delen aan en met "de wereld" en ga zo maar even door) en mij uitstrekkende naar hetgeen voor mij ligt: met het "echte werk" bezig zijn, een levensstijl van gebed ontwikkelen, dit ook juist samen met anderen doen, geestelijke principes zien werken en ga zo maar even door. Het is mijn ervaring dat pogen dingen te vernieuwen in bestaande kerken en gemeentes, niet zal leiden tot echt nieuw leven. Nu klinkt dit natuurlijk erg pessimistisch en ik wil absoluut ook niet ontkennen dat God in bestaande kerken en gemeentes prachtige dingen doet, maar persoonlijk zou ik graag "opnieuw beginnen".

Afgelopen winter was ik op skivakantie met een paar vrienden en toen kwam dit onderwerp ook ter sprake. 't Grappige is overigens dat drie van de vier skivrienden al actief waren of waren geweest in huisgemeentes etc, en dat ik de enige was die (nog) in een traditionele kerk/gemeente kwam... Op een avond hadden we hier een goeie boom over, waarop het punt aan de orde werd gesteld dat God toch in bestaande kerken en gemeentes prachtige dingen doet, en of die vorm nu echt wel zo "fout" is. Een antwoord wat toen werd gegeven is dat God niet dankzij maar _ondanks_ de huidige kerkvormen aan het werk is. Redelijk radicaal, maar na heroverweging wel waar (denk ik)...

En wat is nu de moraal van het verhaal? Niet echt een hele directe, althans niet met concrete conclusies voor mijn eigen leven. Maar om toch een paar dingen te noemen:

• op basis van bovenstaande statistieken mogen we er vanuit gaan dat het aantal kerkverlaters de komende jaren zal toenemen;
  
• moeten we dat als een goede zaak aanmerken, mits...
  
• ... we onze taak en zaak serieus nemen en willen zoeken naar een kerkvorm waarin we meer met God kunnen leven
  

Er is natuurlijk veel meer te zeggen. Bijvoorbeeld dat bloggen bijdraagt aan het gemeente-zijn en e-church een serieuze kerkvorm is. Misschien later meer, ik laat het even hierbij...

PS:
Mijn doel met deze post is een beginnetje te maken met het noteren en ordenen van mijn gedachten op dit gebied. Veel is niet af en niet perfect, maar nu staat er vast iets.... Wordt vervolgd!