Rene's Notepad

... door 't lijden dat men vreest (en dat maar zelden op komt dagen). Leuke spreuk en vaak nog waar ook (ik houd wel van one-liners, zoals ik mogelijk wel eens eerder heb laten vallen; Google weet er wel raad mee: 623.000 hits and counting...).

Toch is 't niet iets om te bagatelliseren. Angst en bangheid kan, hoewel zeer irrationeel van aard, een zeer wezenlijk deel van de ervaringen van een mens zijn. Ik ben geen psycholoog en weet hier ook niet veel van (ben wel aan het leren...), maar weet wel dat het je behoorlijk dwars kan zitten. Zelf ben ik erg bang van ziekte (en met name dodelijke ziekten), sinds een jaar of wat, en er zijn van die perioden dat dat soort angsten (enorm) de kop opsteekt. Relativeren en verklaren helpt dan soms niet meer en dat kan geweldige dips in je persoonlijk leven opleveren. Omdat ik zomaar vermoed dat ik niet de enige ben die zoiets heeft, wil ik er hier iets over loslaten...

Misschien heeft mijn bangheid te maken met leeftijd, zo tegen het einde van de dertig kijk je toch iets anders tegen het leven (en het resterende deel ervan) aan. Je ziet inmiddels ook dat je wat te verliezen hebt (vrouw, kinderen etc.) en ook dat is van invloed. Er zullen ook best andere interne factoren zijn die van invloed zijn op het angstig zijn: weggestopte gevoelens en gebeurtenissen zijn natuurlijk ook een bekende oorzaak voor angsten op een heel ander gebied.

Toen ik met dit onderwerp in het achterhoofd wat aan het Google-n was, kwam ik deze bijbelstudie tegen van de Evangelical Lutheran Church in America, waar wel een paar mooie dingen in staan. In de studie wordt het verhaal van de worsteling van Jacob bij de beek Jabbok als leidraad genomen. De link van dat verhaal met angst is het volgende: The fear of a life-threatening struggle with an unknown and powerful foe is a primal fear, and it is always made worse by darkness. (Is waar he? De nacht maakt dat je altijd nog weer anders tegen bepaalde dingen en zeker angstige dingen aankijkt...).

Jacob had dat natuurlijk ook en heeft de hele nacht gevochten met een onbekende tegenstander, dus dat was bepaald geen "makkie". Jacob laat z'n tegenstander niet eerder gaan dan dat hij dooe die tegenstander gezegd is, en dat is ook het punt waar de schrijfster van deze studie naartoe werkt: Jacob was zich bewust van de voortdurende noodzaak van de zegen van God en dat is iets wat ik zelf nog wel eens wil vergeten.

Anyway, een mooi verhaal om te lezen en van te leren.