Friday, December 30, 2005
Waarom noemen we de bijbel het woord van God?
Bovengenoemde vraag stelt Matthijs Vlaardingerbroek zich op zijn blog. Een heel terechte vraag, vind ik, en ik hoop dat er flink op zijn vraag wordt gereageerd. Mijn reactie op die vraag vind je hieronder:
Enorm belangrijke vraag! Vooral omdat-ie in gesprekken met niet-gelovigen niet als referentiekader te gebruiken is. Daarom is het van belang te onderbouwen waarom je zegt dat de bijbel het woord van God is.
Het verbaast me eerlijk gezegd dat je deze vraag stelt... Waarschijnlijk stel je de vraag niet eens echt, maar wil je weten hoe daarover gedacht wordt ;-) Mijn eerste reactie is namelijk te verwijzen naar het begin van je eigen blog: het is een stap van geloof. Volgens mij is het een stap van geloof om te geloven dat de bijbel het woord van God is (of “zwanger van het woord van God” zoals je in een andere post Karl Barth citeert). Het is niet te bewijzen dat de bijbel God’s woord is, maar wel te geloven. En vervolgens wel werkelijkheid te zien worden, precies op dezelfde manier als Bono het beschrijft: leiding te ervaren, dingen opeens in een perspectief te gaan zien etc.
Het is daarmee net als met het kind van God-schap: waarom zeg je dat je dat bent en wie bewijst dat? De Heilige Geest, die bewijst dat! Romeinen 8:16 uit Het Boek: “In ons diepste wezen overtuigt Gods Geest ons ervan dat wij kinderen van God zijn”.
Volgens mij zit het zo: je kunt “God en geloven” vanaf de buitenkant bekijken, maar dan werkt het niet. Pas als je erin stapt (God serieus neemt en dus de bijbel als zijn woord ook serieus neemt) en het geloven vanuit de binnenkant gaat bekijken, gaat het werken. Dat is ook waarom je een niet-gelovige niet kunt bekeren of forceren: hij of zij moet er zelf instappen om de waarheid te gaan ervaren.
Ik voer sinds een jaar gesprekken (soms heel intensief, soms wat minder, maar altijd diepgaand) met een overtuigd atheïst en ik ervaar precies dit wat jij hier bespreekt als het grooste struikelblok: ik kan gewoon niet aantonen dat de bijbel het woord van God is, dat er Zoiets (of Zo Iemand) is als de Heilige Geest en dat er dus ook zoiets is als absolute waarheid. We zullen door ons leven moeten getuigen (door gewoon te “zijn” en niet zozeer te “doen”) en vervolgens is het aan God’s Geest om te werken. Vervolgens zal er dan zoiets optreden als wat gebeurde tussen Bono en zijn vader...
Maar let eens op wat er gebeurt als je wel besluit te geloven dat de bijbel het woord van God is... Dan is de bijbel dus zijn biografie, zijn verzameling met adviezen en tips om goed te leven, zijn wetten en principes (als je dit doet, kun je er zeker van zijn dat dat gebeurt) en wordt de bijbel dus werkelijk tot een boek waar je gewoon niet zonder kunt. Het zijn God’s woorden en hoe zouden we daar zonder kunnen!
Ik heb mijn antwoord op zijn vraag hierboven on-ge-edit weergegeven, maar er komen wat referenties in voor naar eerdere posts op zijn blog. Daarom hier ook even de links naar die posts:
Waarom noemen we bijbel het woord van God?
Stappen van geloof
Een zwangere bijbel
Groet!
Enorm belangrijke vraag! Vooral omdat-ie in gesprekken met niet-gelovigen niet als referentiekader te gebruiken is. Daarom is het van belang te onderbouwen waarom je zegt dat de bijbel het woord van God is.
Het verbaast me eerlijk gezegd dat je deze vraag stelt... Waarschijnlijk stel je de vraag niet eens echt, maar wil je weten hoe daarover gedacht wordt ;-) Mijn eerste reactie is namelijk te verwijzen naar het begin van je eigen blog: het is een stap van geloof. Volgens mij is het een stap van geloof om te geloven dat de bijbel het woord van God is (of “zwanger van het woord van God” zoals je in een andere post Karl Barth citeert). Het is niet te bewijzen dat de bijbel God’s woord is, maar wel te geloven. En vervolgens wel werkelijkheid te zien worden, precies op dezelfde manier als Bono het beschrijft: leiding te ervaren, dingen opeens in een perspectief te gaan zien etc.
Het is daarmee net als met het kind van God-schap: waarom zeg je dat je dat bent en wie bewijst dat? De Heilige Geest, die bewijst dat! Romeinen 8:16 uit Het Boek: “In ons diepste wezen overtuigt Gods Geest ons ervan dat wij kinderen van God zijn”.
Volgens mij zit het zo: je kunt “God en geloven” vanaf de buitenkant bekijken, maar dan werkt het niet. Pas als je erin stapt (God serieus neemt en dus de bijbel als zijn woord ook serieus neemt) en het geloven vanuit de binnenkant gaat bekijken, gaat het werken. Dat is ook waarom je een niet-gelovige niet kunt bekeren of forceren: hij of zij moet er zelf instappen om de waarheid te gaan ervaren.
Ik voer sinds een jaar gesprekken (soms heel intensief, soms wat minder, maar altijd diepgaand) met een overtuigd atheïst en ik ervaar precies dit wat jij hier bespreekt als het grooste struikelblok: ik kan gewoon niet aantonen dat de bijbel het woord van God is, dat er Zoiets (of Zo Iemand) is als de Heilige Geest en dat er dus ook zoiets is als absolute waarheid. We zullen door ons leven moeten getuigen (door gewoon te “zijn” en niet zozeer te “doen”) en vervolgens is het aan God’s Geest om te werken. Vervolgens zal er dan zoiets optreden als wat gebeurde tussen Bono en zijn vader...
Maar let eens op wat er gebeurt als je wel besluit te geloven dat de bijbel het woord van God is... Dan is de bijbel dus zijn biografie, zijn verzameling met adviezen en tips om goed te leven, zijn wetten en principes (als je dit doet, kun je er zeker van zijn dat dat gebeurt) en wordt de bijbel dus werkelijk tot een boek waar je gewoon niet zonder kunt. Het zijn God’s woorden en hoe zouden we daar zonder kunnen!
Ik heb mijn antwoord op zijn vraag hierboven on-ge-edit weergegeven, maar er komen wat referenties in voor naar eerdere posts op zijn blog. Daarom hier ook even de links naar die posts:
Waarom noemen we bijbel het woord van God?
Stappen van geloof
Een zwangere bijbel
Groet!
