Rene's Notepad

Laatst had ik het over een atheistische vriend van mij, waarmee ik (soms) veel over geloofsdingen praat. Hoewel onze gesprekken soms eindigen in een pat-stelling (hij zegt dat "het" niet bestaat en ik zeg dat "Hij" wel bestaat) gaan ze vaak wel ergens over. Ik verbaas me er op dat soort momenten vaak over dat ik zo rotsvast overtuigd kan zijn van God en Zijn werking in mijn leven en dat iemand anders daar gewoon echt niet aan wil, er rotsvast van overtuigd is dat "het" niet waar is.

Wat uiteindelijk mijn getuigenis in zo'n geval is, is wat God in mijn leven gedaan heeft, doet en vooral: is. Dat is tenslotte waarom ik geloof. Niet omdat er onomstotelijk is bewezen dat God bestaat, net zoals de Eifeltoren bestaat. What would that make me? Nee, juist omdat God steeds weer aantoont dat Hij er is in mijn leven, kan ik niet (meer) zonder Hem.

Een mooi citaat hierover, alweer uit The Ragamuffin Gospel van Brennan Manning:

For what we need to know, of course, is not just that God exists, not just that beyond the steely brightness of the stars there is a cosmic intelligence of some kind that keeps the whole show going, but that there is a God right there in the thick of our day-by-day lives who may not ne writing messages about himself in the stars but in one way or another is trying to get messages through our blindness as we move around down here knee-deep in the fragrant muck and misery and marvel of the world. It is not objective proof of God's existence that we want, but the experience of God's presence. That is the miracle we are really after, and that is also, I think, the miracle that we really get.

(De eerlijkheid gebiedt overigens te zeggen dat deze tekst niet van Brennan Manning is. Hij citeert deze ook slechts, nl. uit "The Magnificent Defeat" van Frederick Buechner (nooit van gehoord, trouwens).)

Het zinnetje wat mij het meest aanspreekt hierin is "it is not objective proof of God's existence that we want, but the experience of God's presence". Natuurlijk gaat het daarom! Net zoals het heel leuk is om te weten dat de Eifeltoren bestaat, maar dat pas echt gaat leven als je erop staat. Of dat ik mijn gezin heel enthousiast kan vertellen over mijn wintersportvakantie, maar dat ze echt pas echt leuk zullen vinden als ze zelf op 2000 meter hoogte onder een strak blauwe hemel over de sneeuw zoeven.

En, gelukkig, zo mogen we God kennen. Persoonlijk. Niet op afstand, maar dichtbij!